Obóz zagłady

Słysząc nazwę Auschwitz-Birkenau wszystkim na myśl nadchodzą zbrodnie ludobójstwa dokonane przez nazistów. Na terenie naszego kraju były cztery obozy koncentracyjne, jednak to na terenie Oświęcimia miał się wypełnić program masowej zagłady Żydów oraz Polaków. Cel był jeden – totalna anihilacja ziem polskich i zasiedlenie ich przez rodzimych Niemców. Obóz koncentracyjny Auschwitz-Birkenau został umiejscowiony w polskich koszarach wojskowych. Zagrodzony kolczastym drutem pod napięciem przypominał, że nie ma perspektyw na ucieczkę. Napis nad furtą obozu – praca czyni wolnym – był szyderczymi słowami, gdyż stamtąd nie było wyjścia – jak drwili funkcjonariusze SS – chyba że przez komin. Warunki życia w obozie urągały ludzkiej godności. W barakach przeznaczonych dla około siedmiuset więźniów przebywało 1200 lub nawet więcej. Ludzie spali na słomie, siennikach. Niedobór wody, potrzeby fizjologiczne załatwiano w lichych latrynach. Ludzie głodowali, bowiem racje żywnościowe w żaden sposób nie zaspokajały nawet tego najogromniejszego głodu, nie mówiąc już o zapewnianiu organizmowi jakichkolwiek wartości odżywczych. Dopiero w 1943 r. powstały łaźnie tudzież miejsca do dezynfekcji odzieży, jakkolwiek okazja korzystania z nich była znacznie ograniczona. Nie tak dawno temu środki masowego przekazu donosiły o bezprecedensowej dotąd kradzieży. Jakieś, bliżej wtedy nie znane osoby, przywłaszczyły sobie metalowy napis zwieńczający jedną z bram. Nie byłoby może w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że ów napis jest jednym z bardziej rozpoznawalnych w naszym kraju symboli pamięci, chodzi o – Arbeit macht frei – który mieścił się nad bramą do byłego obozu śmierci w Oświęcimiu. Dzięki pracy wielu osób po pewnym czasie udało się w końcu dziejowy napis odzyskać. Dziś zwiedzając muzeum, możemy przejść przez tę bramę, przez którą wiele osób przechodziło po raz ostatni. Obóz Auschwitz-Birkenau jest jednym z miejsc w Polsce, które każdy winien zobaczyć. Dlatego nikogo nie dziwi widok autokarów z wysypującą się, rozkrzyczaną młodzieżą. Nikogo także, kto przynajmniej raz był i zwiedzał obóz, nie dziwi ta sama grupa młodzieży wsiadająca po jakimś czasie do autokaru w ciszy i zadumie.